قلم رنجه

گفت:بخواب

گفتم:خوابم نمی بره!

به پهلو غلتید و گفت:بیام بزنم توی سرت تا بخوابی؟!

چشمامو به هم فشار دادم.خبری نبود.نه از خواب و نه از اون!همیشه این موقع از پرچین بغلی سرک می کشید روی پشت بوم ما.اما حالا...

چشم مالیدم.ای کاش خوابم می برد.نمی آمد.نه خواب و نه اون!

پاهامو جمع کردم.غلت زدم.تو خواب و بیداری غرولند کرد.فحش داد و بعد گفت:"لا اله الا الله...شیطونه می گه..."

خروپف امانش نداد؛ساکتش کرد.رفت تو خواب سومین پادشاه.هنوز کو تا هفتمی!

چشمام می سوخت و دنده هام گزگز می کردند.جرأت نداشتم.اگه تکون می خوردم...یه سوسک داشت تو پاچه شلوارم می رفت و می آمد.راه گم کرده بود.راه فرار

نداشت درست مثل من!

سایه ای دیدم.سرک کشید و... سفیدی چشماش از پرچین کناری برق می زد.آروم روی پشت بوم پرید.انگار داشت زیر لب یه چیزی می گفت.دندوناش پیدا بود.نگام

کرد.چشمامو بستم.ترسیدم چشم باز کنم و توی روم وایساده باشه!

خوب آخرش چی؟!باید مچش رو باز می کردم!رو پنجه ی پا راه می رفت.بی صدا...آروم...سوسکه رسیده بود به شکمم و حالاس که از یقه ی عرقگیرم

بزنه بیرون.از لای چشمام دیدمش.به اطراف نگاه می کرد.من که می دونستم دنبال کی می گرده! اگه می رفت طرفش، من می دونستم و اون.هرشب کارش بود.می

اومد دور پشت بوم می گشت و بعد می رفت روی خرپشته و اونوقت امشب دیگه دستش رو می شه.قبلا وقتی آقاجون می گفت:"چشم سفید بی حیا!" دلم براش می

سوخت.آخه گناه داشت.بهش نمی اومد!  بعد همه چیز رو شد.بی حیا!

او...پدر...و...

پیر مرد بر دوش پسر سنگینی می کرد.پایش را که برمی داشت و روی پله ی دیگر می گذاشت تعادلش به هم می خورد.در هفته سه بار رفت

و آمد به مطب و سختی به دوش کشیدن پدر پیر و بیمارش را تحمل کردن چهره اش را عصبی و درهم کرده بود.آنقدر پله های باریک و پیچ

و تاب خورده  او را به ستوه آورده بود که بدون اینکه خودش بفهمد در بالا و پایین کردن آنها زبانش به گله و شکایت باز می شد.گاهی نیز از

روی عمد  برای آنکه دل پرش را خالی کند آنقدر بلند می گفت که پیرمرد با تمام تلاشش برای نشنیدن باز در گوشش فرود می آمد.می دانست

که آنقدر دل نازک شده که این حرفها دلش را می شکند و به گریه اش می اندازد و از طرفی راهی برای ارام کردن فرزندش نداشت.پسر

همچنان حرف هایش را خطاب به پدر و پله های سیاه باریک می گفت در حالیکه پیرمرد سمعکش را چنان در مشتش می فشرد که پسر متوجه

آن نشود...

انتخاب

دست و پایی بلند داشت.مدام می رفت و می آمد.گاهی هم مدت ها خشکش می زد و زل زل نگاهت می کرد تا

بالاخره از رو بروی و سرت را پایین بیندازی.چشم هیچکس مثل من دنبالش نبود.اصلا به حسابش نمی

آوردند.فکر من آنقدر مشغول او شده بود که تحمل همه به خصوص اساتید از سر به هوای من تاب شد و

تذکر …مورد انضباطی…و بالاخره در معرض حذف واحد قرار گرفتن.

چاره ای نداشتم.باید انتخاب می کردم یا او ویا واحدهایی که در خطر پاس نشدن بودند!

تمامش کردم.به روی صندلی رفتم .چشمانم را بستم و با کفش…

حالا بعد از سه سال که ناخودآگاه در آن کلاس نگاهم می افتد به لکه ی گوشه ی دیوار دلم می گیرد.

هنوز پای دراز عنکبوتی در تارهای پاره تاب می خورد!

سین هفتم

تنها نشسته ام.مثل سال قبل و سال های قبلتر.اما سفره ی عید را با امید پهن کرده ام.سین ها را تا شش شمرده ام.جای سین هفتم

خالیست.جایت را خالی گذاشته ام...

قرآن را میان دستانم می گیرم و چشم ها را بر نفسهای به شماره افتاده ی سال می بندم.تیک تاک ساعت...سکوت.نفسهای آخرش است اما

از آغاز تولدی دیگر خبر می دهد.تا شش می شمرم.یک...دو...سه...دوباره سکوت...تیک تاک ساعت...چهار...پنج...شش...شش!

صدای توپ سال نو و چرخیدن سیب سرخ درون ظرف بلور...

بوی تو می آید...

ـ آمدی؟!

ـ سال نو مبارک!

ـ هفت...این هم هفت!کامل شد...سال نوی تو هم مبارک.

تو آمدی.جای سین هفتم درون یک قاب عکس نشسته ای و لبخند می زنی بوی گل محمدی ـ که میان قرآن گذاشته بودی ـ در تولد زندگی

دوباره ام لبریز شد.و من هنوز به تو نگاه می کنم به تو که سبزترین سین زندگی ام هستی.

کشتار

مرد به خودش آمد.چاقو از خون دلمه بسته بود.خون دستهایش را با لباس پاک کرد و اندام تکه تکه شده ی روی زمین راکنار هم

گذاشت.کارسختی بود.هنوز صحنه ی دست و پا زدن جسد را مقابل چشمانش می دید.چاقو را تمیز کرد و روی میز گذاشت.بعد در حالیکه

خستگی در چشمانش موج می زد با لحن تاسف باری گفت:گوسفند بعدی را بیاورید!

 فصل کوچ

((ـ وقت کوچ کردنه.پرنده ها دارن میرن.نگا کن!))

ـ کلاغ...پر!

گنجیشک ...پر!

((ـ یعنی کی نوبت کوچ من میرسه؟!))

((ـ خیلی زود...به دلم افتاده!))

ـ کبوتر...پر!

قناری...پر!

((ـ آخر این یادگاری ها راهیت کرد.نه؟!

باشه تو هم منو می ذاری میری؟ای بی معرفت! تو که رفیق نیمه راه نبودی...))

((ـ تو هم میای...زود زود...به دلم افتاده.))

((ـ اما تو ...خوش به حالت.وقت کوچه...تو رفتی و من...!!!))

ـ پرنده ...پر!

پای بابا...

  دختر نگاهش را از انگشت های مچاله شده روی هم گرفت وبه صورت پسر بچه خیره شد.بعد روی چرخ های صندلی بابا ...